​Het is een gure namiddag. Regen, wind, wild dwarrelende bladeren. Onrust is zichtbaar in de vogels die druk heen en weer vliegen, in de bomen die buigzamer zijn dan ik ooit gedacht had.  En is voelbaar in mezelf alsof die wind ook in mijn longen rond raast. Ik voel een tinteling in mijn hoofd en weet dat ik moet vertragen. Niet stoppen maar vertragen, dat is al genoeg om terug rustig te worden. Terwijl alles hier binnen  in de kamer al rustig en stil is.
Ik ben immers alleen thuis. Zoals ik voortaan wel vaker alleen thuis zal zijn. De dochters zijn de deur uit. Stilte, rust, geen rondslingerende cursussen, notablokken en markeerstiften meer. Geen wasmand die van bijna leeg plots helemaal vol zit. Geen sportzakken en verdwaalde schoenen in de gang. Geen uitpuilende koelkast met 2+2 Albert Heyn aanbiedingen. Maar enkel kleine verpakkingen. Muziek op de achtergrond en een to-do lijstje alleen voor mezelf.  Rust. 
Maar ook geen deur die plots openzwaait en een “Mama, moet je nu wat weten…” gevolgd door een lang, intens verteld verhaal. Geen “samen onder een dekentje naar First Dates kijken” en frietjes eten aan de salon tafel. Geen “samen onnozel doen en lachen met onszelf” of elkaar troosten bij de emo-momenten van een perfectionistische student en dito bezorgde moeder.
Maar wel telefoongesprekken op de fiets, in de auto, onderweg. Kleine nieuwsjes die herkenbaar zijn. Horen en voelen hoe gelukkig ze zijn, waar ze tegenaan botsen, hoe ze blijven groeien en hun weg vinden in deze gekke wereld.
En 1 keer in de maand onze familiezaterdag met gezelligheid, grappen en verhalen. Het verplicht langer tafelen en binnen blijven omdat de kleinste kleinzoon nog een dutje moet doen.  Een kleine inhaalbeweging van samen-zijn die minstens even verbindend is als 24/7 onder één dak.
Het zwarte gat? Het lege nest? Ik geef toe, er zijn momenten dat ik me alleen voel en het enthousiasme en de energie mis van de meisjes.  Zelfs de herinneringen aan de kleine drama-momenten doen me nu glimlachen.
Tegelijk ben ik blij om ze los te laten, alleen dan kunnen ze verder groeien en echt hun leven leven. En dat geldt ook voor mij...