Als ik Carl Gustav Jung mag geloven dan zit ik met mijn 59 jaar in het derde deel van mijn leven. Terwijl de eerste 2 delen gericht waren op buitenkant, opbouwen, in de wereld zetten, zijn de volgende 2 delen gericht op binnenkant, reflectie, zingeving en vooral de individuatie. Volgens Jung is dit oa het erkennen en aanvaarden van successen en mislukkingen, sterktes en zwaktes en jeugdige egocentriciteit inruilen voor ego-onthechting.
Grootouder worden, is een belangrijke gebeurtenis in deze periode.
..........................................
Mijn oudste dochter zit aan de keukentafel. Ze eet een boterham met kaas en confituur. Bizarre keuze. De rust en het “gelukkig zijn” die ze uitstraalt heb ik nog nooit op die manier bij haar gezien. Plots schiet er een gevoel door mijn hele lijf: ze is zwanger … Eerst ontkent ze. Dan twijfelt ze. Het zou wel kunnen, zegt ze. Enkele dagen later bevestigen twee blauwe streepjes: zij wordt mama! En ik ... word dus oma. Er wordt niet alleen een baby geboren maar ook een nieuwe mama, een nieuwe papa, drie oma’s, drie opa’s, drie tantes, één nonkel en één overgrootmoeder. Contextueel kan dat tellen. Gelukkig geven negen maanden zwangerschap ons allemaal de tijd om te wennen aan het idee dat ons leven binnenkort nooit meer hetzelfde zal zijn.
Het kleintje is zeer gewenst en zal met liefde omringd worden. Geen vuiltje aan de lucht, toch? Ik zal supporter zijn van hun geluk en mijn steentje van harte bijdragen. En ik blijf toch gewoon dezelfde. Maar naarmate de datum dichterbij komt en meer en meer mensen mij aanspreken over hoe ik genoemd wil worden, bekruipt me toch een kriebelig gevoel. Ik word echt bomma, oma, omi of wat dan ook. Elke morgen word ik wakker met allerhande levensvragen; moet ik stoppen met het verven van mijn haar? Moet ik iets aan mijn conditie doen? Wanneer ga ik ook alweer met pensioen? Zal ik tijd kunnen maken om een band te smeden met dit nieuwe mensje? Hoe kan ik mijn dochter steunen? En dat zonder een bemoeial te worden? Welke raad wil ik geven? Hoe zal de dynamiek veranderen binnen onze familie? Welke type oma wil ik zijn? Mijn jongste dochter wordt tante. Een mama en een tante in één huis … Hoe gek is dat.
En dan komt er rust. Die eerste ouderdomsvlekken op mijn handen zijn plots gerechtvaardigd. En de plooien in mijn armen, benen en buik voelen minder vervelend. Ik laat mezelf toe in de zon te liggen en te genieten van niks te doen. Ik boek een reisje van vijf dagen. Tegelijk werk ik met meer focus. Ik voel meer vertrouwen in wat ik doe en wie ik ben. Meer dan toen ik zelf mama werd. Ik begin anders te luisteren naar verhalen van vriendinnen die al oma zijn. Ik kijk met mildheid naar de opa-in-spé. Mijn perfectionist en controleur worden figuranten. En ik voel: dit klopt helemaal. Ik besluit om een gezellige bomma te zijn: pannenkoeken bakken, zelf confituur maken, geduld, humor, zachte armen, klinkende zoenen en “moederkeszalf” voor kapotte knieën. En dan wordt hij geboren: 8 mei om 8 voor 8. Op moederdag. Een prachtig geschenk. Een pareltje aan onze familieketting. Oma zijn: dat is zingeving, hoop, vertrouwen en liefde. De archetypische magie van onze levenscyclus, zoals Jung het zou zeggen.
Grootouder worden, is een belangrijke gebeurtenis in deze periode.
..........................................
Mijn oudste dochter zit aan de keukentafel. Ze eet een boterham met kaas en confituur. Bizarre keuze. De rust en het “gelukkig zijn” die ze uitstraalt heb ik nog nooit op die manier bij haar gezien. Plots schiet er een gevoel door mijn hele lijf: ze is zwanger … Eerst ontkent ze. Dan twijfelt ze. Het zou wel kunnen, zegt ze. Enkele dagen later bevestigen twee blauwe streepjes: zij wordt mama! En ik ... word dus oma. Er wordt niet alleen een baby geboren maar ook een nieuwe mama, een nieuwe papa, drie oma’s, drie opa’s, drie tantes, één nonkel en één overgrootmoeder. Contextueel kan dat tellen. Gelukkig geven negen maanden zwangerschap ons allemaal de tijd om te wennen aan het idee dat ons leven binnenkort nooit meer hetzelfde zal zijn.
Het kleintje is zeer gewenst en zal met liefde omringd worden. Geen vuiltje aan de lucht, toch? Ik zal supporter zijn van hun geluk en mijn steentje van harte bijdragen. En ik blijf toch gewoon dezelfde. Maar naarmate de datum dichterbij komt en meer en meer mensen mij aanspreken over hoe ik genoemd wil worden, bekruipt me toch een kriebelig gevoel. Ik word echt bomma, oma, omi of wat dan ook. Elke morgen word ik wakker met allerhande levensvragen; moet ik stoppen met het verven van mijn haar? Moet ik iets aan mijn conditie doen? Wanneer ga ik ook alweer met pensioen? Zal ik tijd kunnen maken om een band te smeden met dit nieuwe mensje? Hoe kan ik mijn dochter steunen? En dat zonder een bemoeial te worden? Welke raad wil ik geven? Hoe zal de dynamiek veranderen binnen onze familie? Welke type oma wil ik zijn? Mijn jongste dochter wordt tante. Een mama en een tante in één huis … Hoe gek is dat.
En dan komt er rust. Die eerste ouderdomsvlekken op mijn handen zijn plots gerechtvaardigd. En de plooien in mijn armen, benen en buik voelen minder vervelend. Ik laat mezelf toe in de zon te liggen en te genieten van niks te doen. Ik boek een reisje van vijf dagen. Tegelijk werk ik met meer focus. Ik voel meer vertrouwen in wat ik doe en wie ik ben. Meer dan toen ik zelf mama werd. Ik begin anders te luisteren naar verhalen van vriendinnen die al oma zijn. Ik kijk met mildheid naar de opa-in-spé. Mijn perfectionist en controleur worden figuranten. En ik voel: dit klopt helemaal. Ik besluit om een gezellige bomma te zijn: pannenkoeken bakken, zelf confituur maken, geduld, humor, zachte armen, klinkende zoenen en “moederkeszalf” voor kapotte knieën. En dan wordt hij geboren: 8 mei om 8 voor 8. Op moederdag. Een prachtig geschenk. Een pareltje aan onze familieketting. Oma zijn: dat is zingeving, hoop, vertrouwen en liefde. De archetypische magie van onze levenscyclus, zoals Jung het zou zeggen.
